رنسانس واژه‌ای است فرانسوی به معنای تولد دوباره و نورائی که از ریشه لاتین رناسیتو گرفته شده‌است. نهضت رنسانس بین سالهای 1330 تا 1340 م. در ایتالیا آغاز شد و مراحل کمال خود را از قرن 14 تا 16م. پیمود. رنسانس ریشه در تحولات قرون وسطی داشت. با رشد شهر‌ها و حرف در قرون وسطی داشت. با رشد شهر‌ها و حرف در قرون وسطی (گوتیک)، فئودالیسم و زمین داری رو به افول گذاشت. نهضت اصلاح دینی (پروتستانیسم) وحدت دینی قرون وسطی را ازبین برد. به تدریج ارزشهای بشر از ماوراءالطبیعه به سمت انسان و جهان مادی گرایش یافت.
از نظر هنرمند رنسانس نسان متفکر در سقوط یا صعود خود صاحب اختیار است. به همین دلیل آن را عصر اومانیسم یا انسانگرائی و یا به لحاظ توجه به معیارهای کلاسیک و بازیافتن ارزشهای آن، عصر کلاسیک می‌نامند. زیبائی طبیعی و مادی مورد ستایش قرار گرفت و طبیعت و روابط میان آدمیان نسبت به مسائل الهی اهمیت بیشتری یافت. انسان رنسانس اعتقادات دینی را با دیدگاههای انسان دوستی و فردگرائی آشتی داد. در رنسانس، برای اولین بار در تاریخ هنرمند اهمیت خاص پیدا می‌کند.
مفهوم هنرمند نابغه در این دوره (خصوصاً رنسانس پیشرفته) پدید می‌آید. از دیگر مشخصات هنر رنسانس پیوند نزدیک با ریاضیات و علم است تا آنجا که آلبرشت دورر معتقد بود «هنرمند بدون علم ـ یعنی بدون یک تئوری برای انتقال مشاهدات هنرمند ـ بی‌ثمر است.» از افرادی که در روند شکل‌گیری رنسانس نقش مهمی داشتند می‌توان از پترارک و بوکاچیو نام برد ...