مقدمه

در ميان عباداتى كه به وسيله آنها به خداوند سبحان، تقرّب مى‏جوييم،عبادتى مهم‏تر و ارجمندتر از (نماز) نيست. نماز (ستون دين) و(معراج مؤمن) است. نماز تنها عبادتى است كه ما به طور مستمرّ و دراوقات مختلف شب و روز و در هر موقعيّتى، آن را بجا مى‏آوريم و در هيچ‏شرايطى حتّى در موقعيّتهاى بسيار دشوار مانند: حالت غرق شدن يا درهنگام جنگ، ترك نمى‏شود و در هر حال واجب است. مگر نه اين است كه‏انسان در هنگام مشكلات و گرفتاريها، توجّهى بيشتر و افزونتر به خداپيدا مى‏كند؟ پس بايد نماز بگزارد تا پروردگار در سختى‏ها، او را يارى‏كند.
بدين جهت، در ميان احكام دينى، »فقه نماز« از واجب‏ترين امورى‏است كه براى مسلمان شايسته است آن را فرا بگيرد و بياموزد، و بسيارجفا، بلكه ستم است كه انسان براى يك عمر طولانى نماز بخواند امّا نمازناقص يا باطل! صرفاً از اين جهت كه در آموختن احكام آن كوتاهى كرده‏است، در حاليكه چه‏بسا در ظرف يك يا دو ماه مى‏توانسته همه آن را فرا بگيرد