ارتباط به معني عمومي كردن يا در معرض عموم قرار دادن مي باشد. يعني مفهومي از درون فردي برخاسته و به ميان ديگران راه يافته. در واقع ارتباطات برخي از مفاهيم و تفكرات و معاني و پيامها را به ديگران و يا عموم گسترش مي دهد و به عبارتي ارتباط يعني انتقال معاني. ارتباطات تسهيم تجارت است يعني هر موجود زنده آنچه تجارب در درون خود دارد با ديگران در ميان مي گذارد. ارتباطات واژه بسيار پيچيده و سريعي مي باشد كه حيات و ترقي انسان به آن بستگي دارد.

اجزاء عناصر ارتباطات:

1. منبعي كه پيام را مي فرستد.

2. پيام: چيزي كه به ديگران بايد منتقل شود.

3. مجرا يا وسيله اي كه اين پيام بايستي ارسال گردد چون پيام خود به خود ارسال 

نمي گردد.

4. گيرنده پيام كه پيام به آن فرستاده مي شود.

نظام ارتباطي بين افراد: 

عبارت است از ارتباط يك انسان با تمام پيچيدگي هايش در ارتباط با ديگران و 

پيوستگي هايش با آنان كه در ابعاد جسمي، رواني مورد توجه قرار مي گيرد. اين اجزاء و عناصر جسمي و رواني سازمان يافته بوده و مبتني بر روش مي باشد. نظامي را كه در ارتباطات بيشتر با آن مواجه هستيم نظام اجتماعي است كه فراگرد ارتباطي در آن شكل گرفته و انجام مي پذيرد. مانند نظام اجتماعي ازدواج، خانواده يا سازماني كه در آن فعاليت مي نماييم.

فراگرد ارتباطي ميان كنشي است: هنگامي كه مي گوييم فراگرد ارتباطي مبتني بر ميان كنش است ما خود به خود بر اين باور گرايش خواهيم داشت كه اين فراگرد بر پويايي رابطه ميان انسانها استوار است. اكثر جامعه شناسان به معني وسيع كلمه ميان كنش يا كنش متقابل را در مورد ارتباطات مبادله دو سوي پيامها بين دو انساني كه به عمل ارتباطي پرداخته اند مي دانند كه به دگرگوني و تغيير در يكي از آنها يا هر دوي آنها بيانجامد. ميان كنش زماني رخ مي دهد كه يك جريان و رابطه داد و ستدي در بين اجزاي آن فراگرد به وجود مي آيند. ميان كنش در ارتباطات عموما به تبادل پيامها اطلاق مي شود كه ميان دو نفر در جريان است كه اين خود ممكن است منجر به تغيير در پيامها گردد به گونه اي روشن وقتي دو نفر در يك فراگرد ارتباطي درگير مي شوند در تمامي لحظه هاي تبادل و ميان كنش هر يك دگرگون مي شود و اين دگرگوني خود ناشي از دگرگوني در نگرشها و تمايلات هر يك از آنها است.....