جز اول :
مسلمانان حكومتى تشكيل نداده بودند. اما پس از ورود پيامبر (صلى اللّه عليه و آله و سلم ) به مدينه ، نخستين پايه  حكومت اسلامى گذارده شد، و پس از پيروزى در جنگ بدر، اين مساءله آشكارتر گشت  ، يعنى رسما حكومت و دولتى كوچك اما قابل رشد تشكيل گرديد. اينجا بود كه منافع بسيارى از سردمداران مدينه مخصوصا يهود كه در آن زمان  مورد احترام عربها بودند به خطر افتاد، احترام يهود در آن زمان بيشتر به خاطر  اين بود كه اهل كتاب و مردمى نسبة با سواد، و از نظر وضع اقتصادى پيشرفته  بودند، و همانها بودند كه پيش از ظهور پيامبر (صلى اللّه عليه و آله و سلم )  بشارت چنين ظهورى را مى دادند. افراد ديگرى هم در مدينه بودند كه داعيه رياست و رهبرى مردم داشتند ولى با  هجرت رسولخدا حسابها به هم خورد، سران ظالم و خودكامه و اطرافيان غارتگر آنها  ديدند توده هاى مردم به سرعت به پيامبر (صلى اللّه عليه و آله و سلم ) ايمان  مى آورند، حتى خويشاوندان خودشان آنها بعد از مدتى مقاومت ديدند چاره اى نيست  جز اينكه ظاهرا مسلمان شوند، زيرا نواختن كوس مخالفت و قرار گرفتن در جبهه  مقابل ، علاوه بر مشكلات جنگ و صدمه هاى اقتصادى ، خطر نابودى آنها را در  برداشت به ويژه اينكه عرب تمام قدرتش قبيله او بود و قبيله هاى آنها غالبا از آنان جدا شده بودند. روى اين اصل راه سومى انتخاب كردند، و آن اينكه ظاهرا مسلمان شوند و در خفيه  نقشه در هم شكستن اسلام را طرح ريزى كنند.