خلاصه داستان
داستان با برخورد لفظی داش اکل، پهلوانی جوانمرد و کاکا رستم در یکی از قهوه خانه‌های شیراز اغاز می‌شود. یکدفعه پیشکار حاج صمد وارد می‌شود خبر مرگ او را به داش اکل می‌دهد و می‌گوید که حاج صمد او را وکیل وصی خودش کرده. داش اکل به خانه حاج صمد می‌رود و حین صحبت با همسر او به ناگاه چشمش به مرجان دختر او می افتد و عاشق او می‌شود. بعد از ان داش اکل مشغول رسیدگی به کارهای حاج صمد می‌شود و عشق خود به مرجان را پنهان نگه می‌دارد. چون خود را زشت می پنداشته و همچنین انرا به دور از مردانگی می دیده با دختر کسی که او را وکیل و وصی خود کرده ازدواج کند. پس از هفت سال برای مرجان شوهری پیرتر و زشت تر از داش اکل پیدا می‌شود. شب عروسی مرجان، داش اکل با کاکا رستم درگیر می‌شود و برخلاف همیشه اینبار شکست می‌خورد و کشته می‌شود.
مرجان داش آکل هم در اعماق تاریک جامعه خاموش مانده و حتی در داستان یک کلمه حرف هم نمی‌زند و هدایت چقدر زیبا او را نشان می‌دهد از لای پرده. چون...
  داداش واژه ای است ترکی که لوطی ها مخفف آن یعنی داش را به کار می‌برند. آکل نیز از دو جزء تشکیل شده است. یکی (آ) که تلفظ لوطیانه (آقا) ست و دیگری (کل) که به نظر می‌رسد مخفف (کلو) است. (کلوها) افراد قدرتمندی بوده اند که درکتاب های تاریخی درباره ماجراجویی آنان داستانها نوشته اند.
بند اول داستان که ما بیشتر برآن تاکید داریم این است:
همه اهل شیراز می‌دانستند که داش آکل وکاکا رستم سایه یکدیگر را با تیر می‌زنند. یک روز داش آکل روی سکوی قهوه خانه دو میل چندک زده بود. همان جا که پاتوغ قدیمی‌اش بود. قفس کرکی را که رویش شله سرخ کشیده بود پهلویش گذاشته بود و با سرانگشتش یخ را درکاسه آب می‌گردانید. ناگاه کاکا رستم از در درآمد. نگاه تحقیر آمیزی به او انداخت وهمین طور که دستش پر شالش بود رفت روی سکوی مقابل نشست. بعد رو کرد به شاگرد قهوه چی وگفت: به به بچه یه یه چای بیار ببینم!
 مکان وقوع داستان شیراز است. چرا؟ چون شیراز شهری ست که تداعی کننده تاریخ (تخت جمشید) مذهب (شاه چراغ) عشق و رندی (حافظ و سعدی) و سرانجام سنت هاست. مفاهیمی‌ که با درون مایه داستان هماهنگی کامل دارد. علاوه برآن نمادهای دیگر در داستان به فضای تاریخی آن کمک کرده است: قهوه خانه، نام محله سردزک، توصیف گذر، نوع لباس پوشیدن شخصیت ها، حمل قمه، طنین زبان و لحن همه نشان می‌دهد که داستان قبل از دوره معاصر اتفاق افتاده است.