اسطوره، معرب واژه يوناني historia به معني «روايت» و «تاريخ» است. واژه myth در زبان هاي اروپايي از واژه يوناني mythos گرفته شده به معني شرح، خبر و قصه. دانش اسطوره شناسي را «ميتولوژي» ميگويند.
اسطوره واقعيت فرهنگي بسيار پيچيده اي دارد که آن را ميتوان از ديدگاه هاي گوناگون بررسي کرد. جامعه شناسان، قوم شناسان، روان شناسان و دين شناسان از اسطوره ها کمک مي گيرند تا بتوانند با جوامع کهن بهتر آشنا شوند. اسطوره خاستگاه تفکر و عاطفه بشر است و آرزوهاي او را باز مي تاباند. از اين رو با فلسفه و دين پيوندي نزديک دارد و در آثار ادبي و هنري تاثير فراوان گذاشته است.
انسان در جوامع کهن پيچيدگي هاي جهان و طبيعت را به گونه اي نمادين براي خود رمزگشايي مي کرد. اين رمزگشايي هاي نمادين ساختار اجتماعي اقوام باستاني را به ما نشان مي دهند. هر چند اسطوره ها در جزئيات با هم متفاوتند، اما ساختار شان شبيه به هم است، زيرا همگي طرحي جهاني دارند. به نظر يونگ امروزه ما «به لطف نمايه ها و اسطوره هاي به يادگار مانده، در حال کشف تاريخ باستان هستيم». 
موضوع مهم در اسطوره شناسي اهميتي است که نمادها دارند، زيرا نقش خدايان، نيمه خدايان و قهرمانان را در زندگي اجتماعي مردم در دوران گذشته روشن ميسازند.
«اسطوره نقل کننده سرگذشتي قدسي و مينوي است، راوي واقعه اي است که در زمان نخستين، زمان شگرف بدايت همه چيز، رخ داده است. به بياني ديگر: اسطوره حکايت ميکند که چگونه به برکت کارهاي نمايان و برجسته موجودات ما فوق طبيعي، واقعيتي، چه کل واقعيت، يا تنها جزئي از آن پا به عرصه وجود نهاده است. بنابراين اسطوره هميشه متضمن روايت يک خلقت است، يعني مي گويد چگونه چيزي پديد آمده و هستي خود را آغاز کرده است. اسطوره فقط از چيزي که واقعاً روي داده و به تمامي پديدار گشته، سخن مي گويد. شخصيت هاي اسطوره موجودات ما فوق طبيعي اند و خاصه به دليل کارهايي که در زمان سرآغاز همه چيز انجام داده اند، شهرت دارند. اساطير کار خلاق آنان را باز مي نمايانند و قداست (يا تنها، فوق طبيعي بودن) اعمالشان را عيان ميسازند.»