« شعر چيزي جز به موسيقي رسيدن كلام نيست »1 شعر زيباي آفريني با زبان است2  زبان شعر زبان خبر نيست زبان براي شاعر هدف است نه وسيله و شاعر به ياري آن احساسات خود را – كه معمولاً احساسات همه انسانها نيز هست نسبت به          واقعيات مسائل حيات زيبا نشان مي دهد و زبان زيباي شعر كه تجسم بخش عواطف سرشار شاعر درلحظات شور و جذبه و ناخود آگاهي است در خواننده و شنونده همان شور و حال شاعر را بر مي انگيزد و در عواطف او نفوذ مي كند.
شعر گره خوردگي عاطفه و تخيل است در زبان . ساختار گرايان شعريت شعر را در خود ساخت زبان جستجو مي كنند و معتقدند زبان شعر زباني است نا متعارف و غريب همان كه « آشنايي زداي » اصلاح شده است .
كار اصلي ادبيات آشنايي زدايي در زبان يا به قولي تهاجم سازمان يافته ، هنرمندانه و محصول خلاقيّت شاعر و اديب عليه زبان خبر و بديع و شگفت انگيز ساختن زبان است . با آشنايي زدايي واژه ها و قواعد زبان جاني تازه ميگيرند.
بديهي است كه زيبايي زبان هم در شعر است و هم در نثر اما ترفندهاي ادبي در شعر بيشتر از نثر بكار مي روند و همين ترفندها و آرايه هاي ادبي است كه زبان را به شعر تبديل مي كنند . اين آرايه ها ابتدا همه بديع ناميده مي شوند بعدها بخشي از آنها كه به بررسي شيوه هاي خيال انگيز (تشبيه ، استعاره ، مجاز ، كنايه ) مي پرداخت از بديع جدا شد و در علم ديگري به نام بيان جاي گرفت .
بخشي ديگر كه در سخن گفتن به مقتضاي حال براي دخالت در نفوس و عقول از آنها استفاده مي شد در علم معاني مورد بررسي قرار گرفت و ديگر فنون شاعري منحصر به علم بديع گرديد.