در مديريت بهره‌وري با توجه به منابعي كه در اختيار داريد با بهترين نحوه استفاده از آنها درصدد رفع نيازها و احتياجات برمي‌آييد. در خانواده هم منابعي از قبيل زمان، فضا، تجهيزات و آدم‌هايي براي انجام كارها وجود دارد. طرح برنامه براي استفاده صحيح از اين منابع را «بهره‌وري خانواده» مي‌ناميم. سرنوشت يك خانواده همان اندازه كه به قواعد،‌ ارتباطات و نظام خانوادگي بستگي دارد، به نقشه‌هاي بهره‌وري نيز مربوط است. بهره‌وري از اين نظر مورد نياز است كه زندگي ديگران را بهبود بخشد. البته هرچه خانواده بزرگتر باشد، بهره‌وري آن نيز پيچيده‌تر مي‌شود. براي حداكثر استفاده از آنچه هر كس دارد، ‌ابتدا بايد دانست كه چه چيزهايي وجود دارد. متأسفانه در اغلب موارد، بيشتر توانايي افراد خانواده (به ويژه كودكان) هدر مي‌رود زيرا توانايي آنان هرگز واقعا كشف نشده است. اگر كودكان اجازه داشته باشند يا تشويق شوند كه در سنين كودكي با تمام قوا در اختيار خانواده قرار بگيرند، پدر و مادر هم كمتر به ستوه مي‌آيند. يكي از بهترين پاداش‌ها براي هر فرد انساني اين است كه سودمند و مفيد باشد. شما هرگز نمي‌فهميد كه فرزندتان تا چه حد مفيد است، مگر اينكه به او فرصت دهيد آنچه را كه قادر است به شما نشان دهد. هر فرد به «مهم بودن و به حساب آمدن» و همچنين احساس كمك‌كردن و مفيدبودن، نياز دارد. بچه‌اي كه بتواند خود را همانند فردي با ارزش و اهميت ببيند، اگر حس كند كه كسي به بعضي از كمك‌هاي او نيازمند است و اين كمك‌ها صادقانه مورد توجه قرار مي‌گيرد و درباره‌اش به درستي داوري مي‌شود،‌ مي‌تواند حس اهميت داشتن و با ارزش بودن را به دست آورد. وقتي به آنچه كه بايد انجام شود واقف شويد، ‌انتخاب بهترين فرد براي انجام كار، قدم بعدي و گاهي مشكلترين قدم است. بعضي خانواده‌ها فقط با فرمان پدر و مادر اداره مي‌شود. در برخي نيز پدر و مادر هيچ‌گاه تصميمي نمي‌گيرند و تصميم‌گيري هميشه با فرزندان است. بسياري از خانواده‌ها هميشه روش اقتدار را به كار مي‌برند و يا هميشه راي‌گيري مي‌كنند و از اين قبيل. هر روشي مناسب موقعيت خاصي است. آنچه مهم است اين است كه بهترين روش را كه مناسب آن موقعيت باشد، انتخاب كنيم. خانواده‌ها متوجه شدند كه در اوقات مختلف بايد از روش‌هاي مختلف استفاده كنند. خانواده‌هايي كه هميشه يك كار را به يك نفر ارجاع مي‌دهند، براي خود مشكل ايجاد مي‌كنند. تنوع در وظايف، ‌مي‌‌تواند به ميزان زيادي از يكنواختي خسته‌كننده كارهاي خانوادگي بكاهد. طرح‌هاي خوب هم مي‌تواند مدت‌دار باشد: مثلا يك هفته،‌ يك سال، تا ساعت هشت امشب، تا وقتي پدربرگردد يا وقتي كه قد شما سه سانتيمتر بلندتر شود. كارهاي سخت خانواده را مي‌توان با استفاده از راه‌هاي خلاق و شاد و متنوع به تفريح تبديل كرد. دقت كنيد از كسي كه كارهاي خسته‌كننده را برعهده دارد نبايد متوقع باشيم كه به وقت انجام آنها شاد و خوشحال به نظر بيايد.
بعضي از خانواده‌ها آنقدر وقت خود را صرف مشاغل خانوادگي مي‌كنند كه ديگر وقتي براي لذت بردن از يكديگر برايشان باقي نمي‌ماند. وقتي چنين حالتي پيش مي‌آيد افراد خانواده به غلط متقاعد مي‌شوند كه خانواده محلي است كه در آن بر دوش آنان باري سنگين گذاشته مي‌شود. اگر مشكل خانوادگي شما اين است كه كسب و كار مانع حظ‌بردن از يكديگر شده لازم است كه با دقت به اولويت و زمانبندي كارها بپردازيد. كارهاي خانوادگي را به دو گروه زماني «اول» و «دوم» تقسيم كنيد. مسلما گروه اول اولويت دارند (اگر بيش از پنج موضوع در اين گروه قرار داشته باشد، تعدادش بيش از حد است). گروه دوم كار خوبي است كه اگر موقعيت اجازه دهد، مي‌توان آن را هم در برنامه قرار داد...