كمبود مسكن: فرصتي براي اقتصاد ايران

اعتراف مي‌كنم مراسم توديع براي كسي‌كه چند صد متر آن طرف‌تر، نمايندة شما در بانك اقتصاد نوين است، اندكي غيرمنتظر است. اما چه كسي از اين فرصت خود را محروم مي‌كند كه براي چنين جمع عزيز و دست داشتني‌اي از همكاران، سهامداران عمده، و مديران ارشد بخش مسكن كشور سخنراني نكند. اين‌جانب با رضايت‌مندي تسليم اين وسوسه شدم كه نسخه‌اي را در اين نشست براي ساختمان بپيچم كه وارد ششمين سال تولد خود شده است. اين اواخر جايي خواندم كه مستمعان سخنراني‌ها، 70 درصد آن‌چه را كه مي‌شنوند، يك‌ساعت بعد فراموش مي‌كنند. بنابراين، اميدوارم از اين اقبال برخوردار باشم كه تا هنگام صرف شام، حداقل در حد آن متوسط 30%، چيزي از عرايضم را به‌خاطر بسپاريد.
براي من افتخاري بوده است كه براي 5 سال در خدمت شما و سهامداران ساختمان، مديرعامل اين شركت باشم. وقتي‌كه از اقبال‌خوش، اين پُست را به من دادند، تلاش كردم كه سه موضوع را به همكارانم گوشزد كنم: اول اين‌كه خود را متعهد به انجام وظيفه كنيم، حتي اگر ترديد داريم كه بتوانيم كار را انجام دهيم؛ دوم اين‌كه هر چه‌قدر هم كه به صحت‌نظر خود اطمينان داريم، به نقطه‌نظر ديگران گوش كنيم؛ و سوم اين‌كه هر چندبار هم كه شكست بخوريم، مقاومت كنيم. به قول آن ضرب‌المثل انگليسي، هيچ‌وقت شكست نخواهيم خورد، اگر باز هم تلاش تازه‌اي بكنيم.
در ساختمان، ما اين‌ وظايف را همواره با تكيه بر نهاد پاك انساني و حس عدالت‌خواهي طرف‌هاي معامله با شركت انجام داده‌ايم. اعتقاد من بر آن است كه بر سر ميثاق خود پابرجا مانديم، و از اين‌كه همة همكارانم در ساختمان به تعهدات شركت درقبال سهامداران جامة عمل پوشاندند، برخود مي‌بالم. از كاري‌كه با كمك هم كرديم، بسيار خرسندم. اكنون كه پُست خود را تحويل مي‌دهم، ساختمان شركتي بسيار قدرت‌مندتر از آن است كه ما پيش‌بيني مي‌كرديم. بنابراين، غم رفتن در پرتو اين‌ دست‌آوردها رنگ مي‌بازد. برعكس، اكنون كه از اين كار مي‌روم، احساس خوشبختي مي‌كنم. خوشبختي شرايطي كاملا" و صرفا" شخصي است، احساسي در ذهن، در قلب، و در وجدان. به دورواطراف ربطي ندارد؛ به اين ارتباطي ندارد كه كدام شاهين‌بخت ثروت‌واقبال زيبايي بر دوش انسان نشسته است؛ به اين وابسته نيست كه پرگار طبيعت چه دورنماي آسماني آبي‌اي از شكوه زندگي انسان رقم زده است. خوشبختي در هيچ‌چيز عيني نيست، بلكه در همه‌چيز ذهني است؛ در درون ما است، نه اين‌كه بي‌ما باشد.
يكي از اصولي كه پس از 27 سال معلمي به آن سخت دل‌بسته‌ام، آن است كه كارم را جدي بگيرم، و هرگز خود را به‌قدر كافي جدي نپندارم. ما اين كار دسته‌جمعي را در ساختمان كه شانه‌به‌شانة هم به‌دنبال كسب سود براي سهامدارانمان در راستاي مصالح ملي باشيم، و هرگز از معيشت همكارانمان غافل نباشيم، بسيار جدي گرفتيم.

با آدم‌ها سروكار داريم
هرگز نبايد از ياد بريم كه در آخر كار به هرحال با مردم سروكار داريم. در پايان روز، موفقيت يا شكست در شركت به توان مديريت آن به جلب مشاركت فعال و خلاقيت كاركنانشان وابسته است. اكنون، شايد بيش از هر زمان، موضوع كار شركت‌ها مردم‌اند. اين مسئوليتي بس سنگين است، و براي همة ما در اين جلسه، چالشي روحيه‌دهنده و انگيزاننده است.
در ساختمان، ما چه‌گونه پيشرفت كرديم؟ دور هم جمع شديم و با هم كار كرديم. با هم ائتلاف كرديم كه كاري مشترك كنيم. پشت‌به‌پشت هم داديم تا تدبير و دانش جمعي خود را صرف هدفي والا كنيم. اگر ساختمان امروز شركتي مقبول است، بيش از همه از آن روست كه سرقفلي و سرماية ما، گروه كار همكاران مايند. هركدام مبارزي در صحنة كسب‌وكار شركت كه فرا گرفته‌اند در هر شرايطي "نه" نگويند، و به هر مسئووليتي كه مقتضي كار آن زمان ساختمان است، تن در دهند. اين همكاران بودند كه در روزهاي ابري ساختمان هرگز لب به شكوه باز نكردند، و حكايت سعدي را به‌خاطر سپردند. ...