مقدمه
دين مقدس اسلام بهره برداري مشروع از نعمتهاي الهي و زيباييهاي زندگي را مباح و روا و اسراف و زياده روي را حرام و ناروا مي داند و اين بدان جهت است ك مسلمان به تناسب امكانات و توانايي و كارآيي خود، در برابر جامعه مسئوليت دارد. در اين صورت فرد اسراف كار قهرا از اجراي مسئووليت و تعهدات اجتماعي خود باز مي ماند و از اين رهگذر بر پيكر جامعه ضربه مي زند.
قرآن مجيد اين حقيقت را در ضمن مباحث اجتماعي در قالبهايي زيبا بيان مي كند وبا هشدار به پيروان خود مي فرمايد: (وانفقوافي سبيل الله و لا تلقوا بايديكم الي التهلكه) يعني در راه خدا انفاق كندي و با دستهاي خود، خود را به هلاكت و نابودي نيفكنيد. از اين آيه شريفه چنين استفاده مي شود كه اگر مال در راه خدا و به سود جامعه و رفع نيازمنديهاي مردم مصرف نشود سرنوشت آن جامعه و ملت به هلاكت و سقوط مي انجامد.
صرف نظر از اهميت خودداري از اسراف و تبذير در دين از نظر موقعيت خاص كشور اسلامي كه در محاصره حكومتهاي سلطه گر قرار گرفته اگر ما بتوانيم تحملات زندگي را حذف كنيم و رعايت اقتصاد و ميانه روي را در همه حال مد نظر و برنامه عمل قرار دهيم. به استقلال كشور كمك كرده ايم و به پيروزي نهايي نزديكتر شده ايم. در نتيجه اين شعار را در اقصي نقاط عالم و دنياي اسلام و بالاخص ايران اسلامي اعلام كرده ايم كه ما از تنگناهاي اقتصادي نيم هراسيم و قدرت آن را داريم كه روي پاي خود بايستيم و به هيچ قدرتي جز خداوند متعالي متكي نيستيم.
مفهوم اسراف
راغب اصفهاني مي گويد: ‹‹السرف تجاوز الحد في كل فعل يفعله الانسان›› اسراف به معني تجاوز از حد و معيار در هر كاري است كه از انسان سر بزند گرچه استعمال آن در موارد زياده روي در انفاق مال بيشتر است و گاهي به خروج از اعتدال در مقدار خرج مال و زماني هم به چگونگي بذل مال و مورد آن اطلاق مي شود. اما بنا به مفهوم سخنت راغب و روح معني ‹‹كل فعل›› و بر پايه شواهد فراوان در قرآن و حديث اسراف به هر گونه تجاوز كاري و زياده روي گفته مي شود و در هر سال اسراف عملي است ممنوع و محكوم و مورد خشم و انزجار خداوند متعال است و از آن به شدت منع شده است ...