خلاصه
روشهاي سنتي به روشهايي گفته مي شود كه اكثر مدارس دنيا، در طول تاريخ آموزش و پرورش از آن استفاده كرده اند و امروزه نيز يكي از متداولترين روشهاي حاكم بر مدارس هستند. مهمترين اين روشها، روش حفظ و تكرار، سخنراني، پرسش و پاسخ، روش نمايشي، ايفاي نقش،‌گردش علمي، بحث گروهي و روش آزمايشي است.
روش حفظ و تكرار از قديميترين روشهاي آموزشي است. محور فعاليت در اين روش، حفظ و تكرار مطالب آموزشي است. در اين روش، انضباط بسيار سخت و آمرانه است و به علاقه، استعداد و تفاوتهاي فردي شاگردان توجه نمي شود.
روش سخنراني نيز سابقه اي طولاني دارد. اساس اين روش ارائه اطلاعات شفاهي از طرف معلم و يادگيري آن از طريق گوش كردن و يادداشت برداشتن از طرف شاگرد است. در اين روش، معمولاً معلم فعال و شاگرد پذيرنده و غير فعال است. مراحل اجرايي اين روش عبارت است از آمادگي براي سخنراني،‌ مقدمه، ارائه محتوا و جمعبندي و نتيجه گيري. در هر يك از اين مراحل، مسائلي را بايد مورد توجه قرارداد؛ مثلاً در مرحله آمادگي، سخنران بايد از نظر تجهيزات و از لحاظ علمي و عاطفي كاملاً آماده باشد. در مقدمة‌ سخنراني، ايجاد رابطه بين معلم و شاگرد، جلب توجه شاگردان، ايجاد انگيزش، استفاده از پيش سازماندهنده و گرفتن پيش آزمون بسيار مهم است؛ زيرا زمينه لازم را براي شنيدن محتواي سخنراني فراهم مي كند. در مرحله ارائه متن و محتواي سخنراني، سخنران بايد به جامع بودن محتوا و سازماندهي منطقي آن، رابطة جزء باكل، همبستگي تسلسلي مطالب، ايجاد رابطه بين هدف و محتوا و جلب توجه مستمر شاگردان در طول سخنراني يا به كارگيري محركهاي مختلف – فعاليتهاي جسمي و استفاده از طنز و پرسش و پاسخ – توجه داشته باشد. در جمعبندي سخنراني،‌معلم حتي الامكان بايد سعي كند از وجود شاگردان استفاده كند.