«ژاك دومرگان» در سال 1889 براي اولين بار به ايران آمد. او به نقاط مختلف ايران سفر كرد و تا سال 1891 در ايران ماند. حاصل سفر اول دمورگان، پنج كتاب در 9 جلد درباره جغرافيا، زمين‌شناسي، باستان‌شناسي و زبان‌شناسي ايران است.

دمورگان مجددا، شش سال بعد در سال 1897 پس از عقد قرارداد دولت فرانسه با مظفرالدين‌شاه براي كاوش‌هاي باستان‌شناسي در شوش، به عنوان رئيس هيئت علمي فرانسه به ايران آمد و تا پايان 1908 در ايران اقامت كرد. او در اين 11 سال مدارك مهمي را در خصوص تمدن عيلامي‌ها كشف كرد.

«دكتر كاظم وديعي»، استاد جغرافيا در دانشگاه تبريز، جلد اول كتاب‌هاي دمورگان را با عنوان «هيئت علمي فرانسه در ايران ـ مطالعات جغرافيايي» به فارسي ترجمه كرد و انتشارات «چهر» تبريز، آن را به سال 1338 در يك‌هزار نسخه منتشر نمود. اين كتاب در 490 صفحه و بر روي كاغذ 70 گرمي سوئدي در چاپخانه «شفق» تبريز چاپ شده است. در مقدمه كتاب، دمورگان به نكته جالبي اشاره كرده است كه بخشي از آن را در اينجا نقل مي‌كنم:

«در مسافرت ايران هديه دادن (بخشش) امري ضروري است اما نبايد اين وسيله را بد استعمال كرد، وگرنه بومي‌ها ارزشي براي آن قائل نشده، نوكرها به خود حق مي‌دهند كه مردي را كه اينقدر كم‌حساب پولش را نگه مي‌دارد، بچاپند. هديه بايد هميشه با سخنان نيكو همراه باشد. با بومي بايد به مانند يك بچه‌اي كه به او شيريني مي‌دهند رفتار كرد، يعني قبلا توجه او را خوب به اين نكته جلب كرد كه شيريني‌ها خيلي خوب‌اند.

اما توصيه اصلي و اساسي به مسافري كه به سوي ممالك مسلمان عزيمت مي‌كند عدم توجه به زن‌هاي بوميان است چنانچه گويي وجود نداشته، باشد (ندارد). اين بي‌اعتنايي و بي‌تفاوتي كامل، تنها و كامل‌ترين اظهار ادبي است كه يك مرد در مشرق‌زمين در قبال يك زن مي‌تواند بنمايد. اين نه‌تنها براي يك اروپايي ضروري است بلكه براي يك ايراني نيز چنين است. اين شيوه بدبختانه هميشه از طرف همه مسافرين تعقيب نشده و چه بسا زندگي خود را بر سر بي‌احتياطيشان به خطر انداخته‌اند.

من به كرات ملاحظه كرده‌ام كه اگر منازعاتي بين مسيحيان و مسلمانان روي دهد به هر علت و دليل كه باشد، مسلمانان پشت سر هم به هر كجا راه مي‌افتند كه: به زن‌ها توهين شده، كه به اندرونشان (حرم) داخل شده‌اند در حاليكه يك كلمه از شكايت‌هايشان حقيقت ندارد.»