محور كار نقاد بر رعايت اخلاق و در واقع بر رعايت عدالت قرار دارد. چرا كه از نظر فلسفي خلق ملكه راسخ نفساني است كه بدون تكلف منشاء صدور افعال نيكو باشد و اصول «خلق شجاعت، عفت و حكمت است و مجموع هر سه عدالت».
نقد تاريخي از جمله ديگر شاخه هاي اين هنر است. اينگونه نقد خصوصا مفسر پديده هنري است و آثار و شخصيت صاحب هنر را مورد توجه قرار مي دهد. نقاد به شناختن و شناساندن بيش از مقايسه و تفضيل يكي بر ديگري توجه مي‏كند.
   در نقد جامعه شناسانه، رابطه هنر و اجتماع مورد توجه نقاد قرار دارد. و نقاد مي كوشد كه محيط زندگي هنرمند را مورد تجزيه و تحليل قرار دهد و واكنش هنرمند را نسبت به آن بشناساند.
   در نقد روانشناسانه ربط ميان هنرمند و اثر هنري آنچنان مورد تحليل قرار مي گيرد كه رابطه ميان بيمار و رويا در چنين روشي منتقد با تفسير علائم رواني در صدد كشف انگيزه هاي هنرمند بر مي آيد و روانكاوانه در پس اثر هنري دست به جستجوي (ضمير) ناخودآگاه شخصيت هنرمند مي زند.
   گاهي نقاد فرهنگي اساطيري را مبناي كار خويش قرار مي دهد و به تشريح عناصر فرهنگي يك اثر هنري با رجوع به مباني ميتولوژيك آن مي پردازد.
  دسته اي ديگر از نقادان آ‎ثار هنري مياني زيارزيبايي شناسي را ملاك كار خود قرار مي دهند. و معمولا فرم گرايي مي شوند. شايد اين مكتب واكنشي باشد در برابر تاكيد بر ارزشهاي روانشناسانه، تاريخي و حتي اخلاقي. چرا  كه صرفا كيفيت و ارزش هاي زيبايي شناختي براي نقاد ملاك اعتبار قرار مي گيرد.