مدرسه در ميان نهادهاي تعليم و تربيت جامعه جايگاه ويژه اي دارد. در واقع مدرسه بعد از خانواده مهمترين عامل در پرورش افراد است. در حدود سن هفت سالگي تربيت افراد در مدرسه آغاز مي شود و تا دوران جواني ادامه دارد. در اين مدت دانش آموزان در جنبه هاي مختلف جسماني، عقلاني، اخلاقي، هنري و... پرورش پيدا مي كنند. مدرسه كانوني است كه در آن دانش آموز در معرض تجربيات جديد قرار مي گيرد. و وجود همكلاسيها شرايط و روابط تازه، عرصه اي را براي كسب مهارتهاي اجتماعي فراهم مي كند، در نهايت آموزش رسمي، فرد را براي يادگيري ميراث فرهنگي جامعه در قالب تعليمات مدرسه اي آماده مي سازد.

ارتباط و دلبستگي نوجوانان به معلمان، تاثير زيادي بر روي علايق، نگرشها،تفكرات، باورها و تمايلات وي دارد. به همين خاطر است هر چه ارتباط و علاقه نوجوان نسبت به معلم بيشتر شود،آثار و پيامدهاي آن بارزتر و آشكارتر خواهد شد. انتظاراتي كه معلم از توانائيهاي دانش آموزان دارد در چگونگي پيشرفت آنها در مدرسه تاثير مي گذارد. معلمان با كودكان و نوجواناني كه از آنان انتظارات بيشتري دارند رفتار متفاوتي دارند، رفتارشان دوستانه تر و احساسشان نسبت به آنها مثبت ميباشد. بعضي از معلمان به دانش آموزاني كه از آنان انتظارات كمي دارند كمتر پاداش مي دهند، حتي وقتي كه پاسخ درست بدهند....